Mijn Oma

Zo'n twee jaar geleden is mijn oma overleden.
En dat is triest.
Want mijn Oma was geweldig. Een karikatuur van zichzelf.
Mijn Oma was 1 en al haar eigen cliché en juist dààrom zo speciaal.
Mijn lieve mama’s lieve mama.
Er is niemand op de wereld zo naïef als mijn oma.
En ik vind naïef zijn 1 van de tofste eigenschappen van de mens.
Met zulke mensen kun je lachen.
Oma maakte gedurende haar 58-jarige huwelijk elke woensdag gehaktballen.
Zoals de meeste oma’s dat doen. Woensdag is nou eenmaal gehaktdag.
Daar moet je niet mee knoeien.
Maar toen ik op een zondag bij Oma en Opa ging eten, vroeg ze mij wat ik het liefste wilde.
Ik antwoordde enthousiast: “Oma’s gehaktbal, Oma!”
Later, aan tafel sprak mijn oma vervolgens de onsterfelijke woorden: “Best lekker, hè Pa?! Zo’n gehaktbal op een zondag!”
Briljante constatering.
Immers smaken gehaktballen op ‘een zondag’ compleet anders dan op ‘de woensdag’.
Dus deze hou ik erin. Voor altijd.
Zo ook haar onuitputtelijke liefde voor het kopje koffie tijdens het cryptogrammen uurtje.
Er ging geen kopje koffie voorbij zonder dat mijn Oma herhaaldelijk zei: “Ahhh. Lekker bakkie”.
Elke dag. Elke koffie.
En dan was er de ‘blunderpot’.
Liefkozend zo genoemd door mijn Opa.
De blunderpot is het flesje typex wat precies in het midden van mijn puzzelende grootouders op de koffietafel stond.
Elke fout onderging de blunderpot.
En soms waren dat er wel twee per puzzeluurtje.
Mijn Opa plakte altijd de laatste pagina’s –waarop alle antwoorden stonden- dicht met plakband.
Om zo de verleiding tot spieken te voorkomen.
Evenals uitdroging van de blunderpot.
Oma knoeide altijd op haar blouse.
Elke dag.
En elke dag zei ze daarop: “Oh, wat stom van mij”.
Dan nog iets: mijn Oma was altijd kei verliefd. Op Opa.
En Opa op Oma. Het waren een stel pubers samen.
Tot op de laatste dag.
Bij wijze van grapje, maakte mijn Opa mijn Oma elke ochtend wakker met een nieuwe naam.
“Hanneke, wakker worden!” of “Cecile, het is acht uur!”
En zo werd mijn Oma elke ochtend wakker met een vlindertje in de buik en een lach op het gezicht.
Ook voor mij had Opa speciale namen en versjes bedacht.
Zoals de prachtpoëzie: “Marleentje Marleentje Marleentje, zoals jij bent, is er maar eentje.”
Dat klopt in ieder geval als een bus. Plus het rijmt.
Of zoals voor mijn moeders beste vriendin uit ‘’Ahmèriekah’, Yakira: “Yakira, Yakira, het is bruine bonen met rijst!”
Helaas overleed mijn Opa bijna 5 jaar geleden.
Oma was haar maatje kwijt.
En haar grote liefde.
Feitelijk deden ze elke dag hetzelfde. En alles samen.
Ontbijten, douchen, fanatiek schoonmaken, puzzelen met koffie, lunchen, dutje, naar de winkel.
Maar elke dag, tijdens het borreluurtje, had slechts 1 van de twee ‘bardienst’.
Dat ging vaak gepaard met een hoop over-geacteerd gemopper.
“Ik heb weer bardienst. Wat een leven.” zuchtte mijn Opa dan.
En hij slofte demonstratief naar de keuken, 1 meter naast de bank waarop ze zaten.
Het huwelijk van mijn Opa en Oma is een voorbeeld.
Gun eenzelfde huwelijk iedereen die ik liefheb.
Ik dank mijn Opa voor mijn Oma.
Voor haar geluk.
En omgekeerd.
Ook dank ik mijn Opa en Oma voor mijn moeder.
Want mijn moeder is immers de beste moeder van de hele wereld.