Het zijn de dieren waarvoor we rijden, het zijn de mensen die ons bellen.
Hierdoor krijg je op de ambulance te maken met een verscheidenheid aan personages en achtergronden, talen en verhalen.
Om dit te illustreren heb ik maar 1 pagina de tijd, dus ik zal snel doortypen.
De overleden hond en de traplift
De hele buurt zat in haar woonkamer op 4 hoog. Klaar om definitief afscheid te nemen van haar overleden hond, die wij kwamen ophalen. Met een lach en een traan werd er geborreld zoals je dat doet op een uitvaart. Mijn collega Henk en ik werden warm onthaald op deze nazit en hoorden alle uitgelaten verhalen.
Zowel hond als zijn eigenaresse bleken een fenomeen in de buurt. Bekend en geliefd, vanaf de buurtsuper tot aan de studentenkroeg.
De vrouw, op leeftijd, trotseerde sinds een tijd alle acht stenen trappen van haar woning met de hulp van een traplift.
De hond vond dat veel te langzaam gaan, maar weigerde inmiddels zelf ook trap te lopen.
Dus hebben de buren jarenlang de hond alle trappen op en af geholpen. Uit liefdevolle waardering voor het hondje, de buurvrouw en hun dagelijkse wandelrondje.
Kwispelend, maar ook wat geïrriteerd op zijn horloge kijkend, wachtte hij dan op zijn baasje onderaan de traplift, om vervolgens samen de straten onveilig te gaan vermaken.
Toen we de hond – wederom met hulp van de trouwe buurtwacht– op de brancard naar beneden hadden gebracht, klonk het ver van boven: "Wacht ff, ik wil toch nog één keer afscheid nemen."
Het zoemende geluid van de traplift, die -en dat moet ik de hond nageven - echt heel heel erg lang duurde, en de daaropvolgende erehaag van buren die de hond naar de ambulance begeleidde, zal ik nooit meer vergeten.
De Duif in de Pizzadoos
We moesten 's avonds laat een gewonde duif ophalen bij een inmiddels gesloten Pizzeria in West. De duif had zich met hangende schouders al 3 dagen in een hoekje voor de ingang verschanst en bleef niet onopgemerkt door de eigenaar. Omdat gewonde vogels makkelijk ten prooi kunnen vallen, dienen deze veilig te worden gesteld totdat wij ze ophalen. Kartonnen dozen met ventilatiegaatjes zijn hiervoor in principe heel geschikt. De man had braaf dit advies van de meldkamer opgevolgd en zei de duif in een pizzadoos voor de deur te hebben gezet. Onderweg naar de ophaallocatie heb ik mij daarover behoorlijk achter de oren gekrabt.
Gelukkig heeft er ooit iemand de pizza Calzone met bijpassende doos uitgevonden.
Het egeltje en het kindje dat gewoon heel graag wou dat het egeltje stiekem een hondje was
In Buitenveldert hadden we een net iets te avontuurlijk egeltje opgehaald. Al snel stond er een zwerm buitenspelende kinderen om de ambulance. Een ventje van een jaar of vier, trok me aan mijn shirt.
“Wat is dat voor een hond, mevrouw?"
“Dit is een egeltje!"
“Is de hond dood?"
“Nee, hoor!" "Dit egeltje is alleen te jong om zonder ouders over straat te lopen.”
Hij viel even stil om dit alles te verwerken.
Enthousiast en een stuk wijzer keek hij weer omhoog.
“Mijn oom heeft ook een kat! En als ik 10 ben, krijg ik een puppy….
Maar dan ga ik wel tegen hem zeggen dat hij niet alleen over straat mag lopen. Totdat ik zelf een ouder ben.
Dan loop ik met hem mee.”
Zie hier, weliswaar in vogelvlucht:
Achter elke melding zit een liefhebbende eigenaar, een opmerkzame pizzabakker, een hele buurt of een roedel kindertjes.
Allemaal met een eigen verhaal.
En dat maakt elke rit, elk dier, extra speciaal.
Dierenliefde is en blijft mensenwerk.
